Posts By 75orLess
Dan Baker ‘What I’m Looking For’ video
Dan Baker ‘Pistol in my Pocket’ review at AltCountry Forum
You can read the review here.
Dan Baker debuteert in 2008 met het album Outskirts of Town waarna twee jaar later Sad Song Junkie verschijnt. De huidige inwoner van New England heeft dit album opgenomen in Chelsea, een klein stadje op de grens van Boston. Wie de economische omstandigheden kent die deze stad en zijn inwoners teisteren, zal begrijpen dat dit in de Recording Studio opgenomen album in vele opzichten een donkere kant kent die er stevig inhakt. Gesteund door een uiterst sober spelende begeleidingsband maakt Baker zijn reputatie als Sad Song Junkie volledig waar. Sombermans behandelt thema’s als verval, verraad, wraak en verloren en hervonden liefde met een welhaast ongedwongen vanzelfsprekende intonatie. De liedjes zijn direct opgenomen en hebben een spontaan karakter dat weldadig aanvoelt.
Vergelijkingen met een jonge Dylan, John Prine en Jonathan Richman zijn al in een eerder stadium door diverse collega’s aangedragen, maar Baker heeft op Pistol In My Pocket een eigen geluid geventileerd en maakt een zeer volwassen indruk. De nostalgische sfeer die om de liedjes heen hangt, wordt geaccentueerd door de indringende vioolpartijen van Rob Flax, terwijl pianist Chris Enright daar met zijn kundige spel goed gedoseerde partijen aan toevoegt. Drummer /percussionist Karl Grohmann en de staande bas spelende Alan Uhler hebben vooral een dienende rol en houden het vooral graag simpel. Pistol In My Pocket is zeker thematisch geen vrolijk album. Voor mij is dat geen punt. Een album met zulke heerlijke liedjes komt altijd van pas.
Dam Baker ‘Pistol in my Pocket’ review at Ctl-Alt-Country E-zine
You can read the review here.
(5*****)
Met z’n eerste twee platen, het in 2008 verschenen “Outskirts Of Town” en het van twee jaar later stammende “Sad Song Junkie”, blies de jonge Amerikaanse songsmid Dan Baker ons al letterlijk compleet van onze sokken. Wij dachten bij het horen van z’n liedjes spontaan aan die van grootheden als een Bob Dylan, een John Prine en een Tom Waits. De man presenteerde zich als een kanjer van een storyteller met bovendien ook een prachtig deuntje in de vingers. En dan was er natuurlijk ook nog die wat aparte, hoogst passionele stem van ‘m. Die paste echt wel uitstekend bij de “Sad Song Junkie” uit de titel van z’n tweede. En – Eerlijk is eerlijk! – ook bij heel wat van het materiaal van z’n nieuwe worp. Dat album, het zopas verschenen “Pistol In My Pocket”, laat een ondertussen weer wat rijper geworden Baker aan het woord. Stilaan een echte meester in z’n vak. Genadeloos pakt hij je als liefhebber van het genre in met liedjes over thema’s als verloren en herwonnen liefde, verraad, wraak en andere. Liedjes, die tegelijk heerlijk rauw en toch ontzettend af klinken. Heel erg doorleefd allemaal ook. In één woord: beklijvend. Met als absolute uitschieters wat ons betreft de zich schaamteloos in weemoed wentelende pianoballade “Coming Home”, het voorwaar zelfs even voorzichtig Springsteenesk aandoende “One Of Them” en het afsluitende “Not Gonna Say It”, een gebroken hart verpakt in een door en door verdrietig wijsje. Top-Americana! Echt vanuit de grond van ons hart aanbevolen!
Dan Baker ‘Pistol in my Pocket’ review at Johnny’s Garden
You can read the review here.
Dan Bakers debuut, Outskirts of Town, was een akoestisch, tamelijk uitgekleed, geheel. Een project waarbij singer-songwriter Baker opvallend sterke composities voor het voetlicht wist te brengen. Dat hij ambitieus was bleek ook al uit deze eerste plaat. Opvolger Sad Song Junkie hakte er genadeloos in. Een uiterst gedreven plaat die serieuze luisteraandacht vereiste. Pistol in my Pocket, zijn derde plaat, is van eenzelfde niveau. Dansbaar kun je het nog niet noemen, maar de plaat is een stuk toegankelijker. Zijn verhalende teksten vragen, als voorheen, de nodige aandacht. Persoonlijk, zoals de gebroken relatie in She’s Not Gonna Call, met een sterkere grip op zijn eigen schrijvend talent. A lost soul to be found, a true believer. Eerlijkheid is op alle vlakken het toverwoord.
Vraag me niet waarom, maar bij deze derde plaat kreeg ik associaties met Tom Waits ten tijde van zijn Blue Valentine periode. Een artiest die tracht zijn eigen geloofwaardigheid te onderstrepen, terwijl de liedjes al voldoende voor zichzelf spreken. Ik kan mij voorstellen dat, wanneer waardering uitblijft, een gevoel van miskenning optreedt. Of speelt een voortijdige beëindigde relatie hier een rol? Mogelijk dat Baker zoekend is naar een andere vorm? Dan Baker huilt nagenoeg van vertwijfeling, en schreeuwt om aandacht voor zijn muziek. Desnoods met een pistool op de borst, alsof hij onzeker uitroept: “Luister dan!” Tien introverte liedjes, gebundeld om gehoord te worden. Opnames vonden plaats in 1867 Recording Studio te Chelsea, Massachusetts. Deze studio wordt omschreven als een uit zijn kluiten gewassen tempel. Het plafond zit op ongeveer achttien meter hoogte, hetgeen meteen het atmosferische geluid verklaart. De liedjes werden ter plekke live opgenomen. Het album Pistol in my Pocket is niet een plaat die zich laat luisteren in gezelschap. Dit is luistergenot voor iemand die zich vertrouwd voelt met Amerikaanse folk en blues. Sfeervolle muziek met een duister tintje.
Allysen Callery at Portsmouth Publick House
Portsmouth Publick House
1 King Charles Drive
Portsmouth, RI
2pm
Allysen Callery at Luthier’s Co-op
Luthier’s Co-op
Easthampton, MA
7pm
The diePods at Celtic Pub
with Dying Breed
Celtic Pub
Pawtucket, RI
Dan Baker ‘Pistol in my Pocket’ review at Some Diurnal Aural Awe
You can read the review here
Pistols and rifles: Dan Baker sings very occasionally about firearms because they exist, not because he’s trying to grab any mantle from Charlton Hestons’s cold dead hands. Based near Boston, in a town called Chelsea, Baker is a gritty singer songwriter in as much as he often snarls and shouts his songs, and the ghost of Dylan is in that growl somewhere, a lineage that seems important to me in reflecting musical authenticity, not that Dylan ever howled like a freight train as Baker does near the end of One of Them. The rawness of so many of the fine songs on this album also reflects another kind of authenticity, sincerity over polish, not that the performances aren’t carefully crafted, but just that their immediacy conveys honesty. I like the simple chronological observations of Up On The Roof that seem to evoke the power of music and even a spiritual suggestion, but it gets lost a little in the drawl, again as if any polish would spoil the sincere stream of consciousness in the lyric. Musically it is mainly a piano-in-an-empty-room fullness and the occasional emotive violin of Rob Flax. There’s resignation in the tone at times, not quite world-weary but pragmatic dismay, as in the album closer Not Gonna Say It. This is counter-balanced by my favourite, the comparatively lively Threw Me Down The Well – with Rob Flax’s empathetically tortured violin – and Baker argues against his lover’s mistreatment with all the pained anger of defeat. Brilliant. This is followed by another howling in Never Alone where defiance shuns irony for a genuine declaration of simple pleasures, exemplified in these opening lyrics I have unraveled a little from the seemingly intoxicated slur,
I got six strings, I like to strum
…tuna fish, pack of gum
and I got the moon shining on my soul
I ain’t ever alone
Sick Pills at The Pour Farm
with Pink Beans and Nick Sundman
Pour Farm Tavern
New Bedford, Mass
Dan Baker ‘Pistol in my Pocket’ review at Keys and Chords.
You can read the review here
Op zijn vroegere langspelers ‘Outskirts of Town’ en ‘Sad Song Junkie’ profileert deze jongeman zich al als een begenadigd storyteller die zich in de inspirerende driehoek Dylan-Prine-Waits manifesteert. Evenals zijn illustere voorgangers komt bij Dan Baker alles recht uit het hart en wordt die stuff met ongehoorde passie gedebiteerd.
Vanaf de eerste gezongen noot sleurt hij je mee met niet zelden beklemmende verhalen die een uitzichtloos leven aan de zelfkant laten vermoeden. Ten tijde van de opnamesessies leefde hij toevallig in Chelsea, een bescheiden voorstad van Boston. In die wat troosteloze omgeving rijpten heel wat songs. Een van die songs haalde de cd. De titelsong ‘Pistol In My Pocket’ stamt uit flarden van een conversatie die Baker in de plaatselijke 7-Eleven supermarkt opvangt. Wat later smijt Baker de song op tape in de plaatselijke 1867 Studio, een voormalige pleisterplaats van vrijmetselaars waar hij met zijn begeleidingband een tijdelijk onderkomen vindt.
Die beklijvende, bij momenten hallucinante sfeer kleeft ook aan ‘Threw Me Down The Well’ en ‘ What I’m Looking For’, ‘Down In The Canyon’ Baker zingt of beter gezegd, huilt als een gewond dier dat zijn wonden likt . Dit wordt geventileerd in songs waarin steevast een onderhuidse spanning wordt opgebouwd.
Je hoeft zelfs niet aandachtig naar de teksten te luisteren van pianoballaden als ‘Never Alone’, ‘Up On The Roof’ om te begrijpen dat Baker niet bepaald als een vrolijk Franske door het leven dartelt. ‘Coming Home’ en ‘Not Gonna Say It’ wedijveren om de titel van meest desolate song. Als de lusteloosheid in deze donkere tijden even toeslaat sla je dit gitzwarte werkstuk beter over en ietwat labiele personen gelieve zich bij voorbaat te onthouden. Ze missen wel een verdomd intens en doorvoeld werkstuk..